رقعه‌نویس

عروسی دخترش بود و من مسافر. از آن‌روز تا حالا که دوسه‌سالی می‌شود، بی‌خبر بودم ازشان. امروز زنگ زدند که مرحومه وصیت کرده، رقعة ترحیمش را تو بنویسی. فقط شنیدم که مدتی با سرطان دست و پنجه نرم کرده است و همین. «توتُنب» مال همین وقت‌هاست: از تو تنبیدن، از درون فروریختن. حالا می‌فهمم آن همه اصرار برای حضور در عروسی، ادامة همان لطف همیشگی بود، همان‌ ابراز محبت‌ها و تمجیدها که گاه تصور می‌کردی پهلو به اغراق می‌زند. خدا رحمتش کند که خوب شیرفهمم کرد. همیشه دیر می‌گیریم، دیر می‌فهمیم، دیر می‌رسیم. برایش نوشتم: مادر که می‌رود، تکه‌ای از قلب زمین کنده می‌شود...

به علی‌آقا صمیمانه تسلیت می‌گویم، برای نفیسه خانم و محمدامین و محمدحسین نیز صبر آرزو می‌کنم.
داغ، سنگین است
واژه‌ها را طاقت دوری باران نیست

اسم تو را بردم، گلویم سوخت

شامِ غریبان، شامِ آخر نیست، می‌دانم
هر روز از این خانه، خون تازه می‌جوشد

قاتل به خون‌خواهی‌ت دارد خطبه می‌خواند
هر روز از محراب‌ها، خمیازه می‌جوشد

«و کل ارض کربلا»
یعنی: امیدی هست...
یعنی: حقیقت در خیالِ بقچه‌ی خولی نمی‌گنجد
در بندبند روزگاران
           نی‌سواری می‌کند تا روز رستاخیز
پر می‌کند موسیقیِ نابش، نیستان را

هر روز، عاشوراست
جسمِ تو را دیروز
جانِ تو را هروقت ظلمی هست...

داغبان

برای زهره و حمید

یک‌نفر دارد
آبیاری می‌کند سنگِ مزاری را
زیرِ لب آواز می‌خوانَد:
«هیچ‌کس را لایقِ قلبت نمی‌یابم...»
 
یک‌نفر دارد برای خنده‌اش تابوت می‌سازد
می‌گذارد با صنوبرها، قرارِ بی‌قراری را

ظلمت‌آبادی‌ست گیسویش
بر سرِ هر رهگذر، یک شاعرِ شوریده دارد شعر می‌خواند

یک‌نفر دارد
یک نهالِ شانزده‌ساله
در ردیفِ کرت‌های کهنه می‌کارد

هیبت این لحظه‌ها را هیچ‌ ایوبی نمی‌فهمد
زیرِ لب آواز می‌خوانَم:
«عشق را خاکستری باید تماشا کرد
مرد را در جذبه‌ی اندوه باید دید...»

 
هر که را سهمی‌ست از این باغ
قسمتِ ما داغ‌بانیِ صنوبرهاست
خم‌شدن در زیرِ تابوتی که سنگین نیست.

شناسنامه‌ی سنگی

از قلعه‌گنج اگر بگذری، در مسیر جاده‌ی رَمِشک، در منطقه‌ی چاه‌لک، دو راهی کشمیران، مارز و جاسک جدا می‌شود. 20کیلومتر که بروی به کشمیران می‌رسی. روستاهای کشمیران  اسامی فریبایی دارند: مسگ، به‌چون، استیچ، سکوکان، میریچ، نی‌زن، دورگان، دهنو، پتکان و... 

مارز کشمیران، همان بشاگرد شرقی یا بشاگرد کرمان است. در برخی از این روستاها حمام و دستشویی نیست، جاده نیست، برق نیست، دختران به راهنمایی هم نمی‌رسند، پسران به دبیرستان. زود زوجی می‌گیرند و کپری می‌سازند و زندگی...؟ اگر از کسی بپرسی چند سال داری؟ مثلا می‌گوید: روی سنگ 80 و توی شناسنامه 75 سال. پیش‌ترها وقتی یکی می‌مرد، تاریخ وفاتش روی سنگ قبر، مبنایی می‌شد برای سن نوزادانی که همان حول و حوش متولد می‌شدند.

راستی! زیره‌ی کشمیران شهرت جهانی دارد. الان البته به‌خاطر خشک‌سالی زیره هم نیست. قبلا شیوخ عرب پارچه‌های خود را به بافندگان کشمیران سفارش می‌دادند. پارچه‌هایی که مرغوب‌تر از ترمه‌ی کشمیر بود. حالا فهمیدی چرا به این‌جا کشمیران می‌گویند؟

 

حدیث پر آب چشمی نوشته بود یکی از دوستان دردمند که چند روزی را در این مناطق گذرانده بود. توی متن ولی گاهی زده بود به صحرای کربلا و  از خجالت همه‌ی متولیان و مسوولان درآمده بود. حسابی کم آوردم در برابر زخم‌هایی که تصویر کرده بود. یکی می‌گوید: غصه نخور! بزرگ می‌شوی، یادت می‌رود...

 

تکان نخور

لرزش شانه‌هایت را عشق است استاد... دکتر شفیعی کدکنی را نمی‌شود دوست نداشت. مراتب دانش و فضل یک‌طرف، گریه بر داغ جان‌فرسای شاگرد هم همان‌طرف. خودش پیش‌ترها گفته بود: «امین‌پور! تو به شعر دست يافته‌اي، همين جا بمان و تكان نخور!» از صبح طاقت آورده بودم تا این‌که پیرمرد را دیدم و شانه‌هایش را.
منتظرم تا دوستان قدیم قیصر از بهت بیرون آیند و لب باز کنند به قاف عشقی که نام کوچکش از آن آغاز می‌شد.

از زرد به سرخ

غم‌های بزرگ، پیش‌لرزه‌هایی دارند که تار و پود وجود را می‌لرزانند. چند روز پیش از زلزله‌ی بم بود. ذله شده بودم از خودم و واژه‌هایی که بر زبانم می‌رفت. نوشتم:
خاک بر سر تمام واژه‌ها نشسته است
مرده‌شور هم گربه می‌کند
آه! ای مسیح بی‌پدر
چقدر بی‌کسیم!
مصطفا بعدا گفت فکر می‌کردم برای زلزله گفته‌ای. می‌دانست مرده‌شوران گریانی بودیم بر جنازه‌های تیمم یافته با خاک... بی‌کس...
مطمئن شده‌ام که فرشته‌ی مرگ از بی‌نشانه آمدن بیزار است. به رخ می‌کشد خودش را آن‌هم وقتی که صید بزرگی را نشانه رفته باشد.

ادامه نوشته

مرگ‌اندیشی و طرب‌ناکی لحظه‌ها

عبدالقادر بیدل دهلوی را گفتند: «معجزه‌ی شاعری‌ات را به ما نشان بده و بیتی بسرای که بتواند تا همیشه ادامه یابد بی‌آن‌که قواعد شعر در هم ریزد.»

مولانا این بیت را بی‌درنگ سرود:

نشانت می‌دهد هر دم به انگشت عصا پیری

که مرگ این‌جاست، یا این‌جاست، یا این‌جاست...

 

 

ادامه نوشته

پنت هاوس 40هزار تومانی

پارسال:
شمال بودیم. توی هوای دم‌کرده داشتیم بر و بر یکدیگر را نگاه می‌کردیم. پدرآمرزیده‌ای سر صحبت را باز کرد و کشاند به کسب و کار. به‌هر حال بهتر از هیچی بود. از آن‌جا که دلم نمی‌خواست درباره‌ی خودم حرف بزنم توپ را انداختم توی زمین پدر همان پدرآمرزیده. گفتم چه می‌کنید؟ کارش علم کردن داربست بود. همین‌طور که صحبت می‌کرد، از کار در برج‌هایی گفت که قیمت هر آپارتمانش بالای 3میلیارد تومان می‌رسد. زعفرانیه را می‌گفت انگار.

دیروز: ماه‌نامه‌ی «نسیم هزار» را که یکی از دوستان به‌خاطر پرونده‌ی «کدام سوزوکی، کدام مجید»ش به من داده بود ورق می‌زدم. نسیم هم از پنت‌هاوس‌هایی گفته بود که با 600متر مربع زیربنا در نیاوران، حدود 12میلیارد تومان به فروش می‌رسند.

امروز:
آقا فرشید خوش‌تیپمان ساعت 20 پرواز داشت. قبل از پریدن سری به دفتر زد. زیاد سر حال نبود. بعد از کمی صحبت گفت: جوان متاهلی را معرفی می‌کنم که توی تعمیرگاه یکی از شرکت‌های خودروسازی کار می‌کند. ماهیانه 40هزار تومان حقوق می‌گیرد. اگر دست و بالش را بند کنید ثواب دارد. فرشید را این‌گونه ندیده بودم تا به‌حال.

حالا:
حوصله‌ی رومانتیک بازی ندارم. دو سه شب است که مثل بچه‌ی آدم نخوابیده‌ام. داشتم به شکاف‌هایی فکر می‌کردم که روز به روز عمیق‌تر می‌شوند. شکاف فقر و غنا شاید ابدی‌ترین و پیش‌چشم‌ترینشان باشد. ضمنا هیچ‌کدام از «کوتاه‌تر از آه‌هایی» که گفتم قابل انتشار نیستند. شبتان به خیر...

تا قيامت مادرم يادت به‌خير!

 عصر جمعه دوستان خبر دادند كه خانم فاخره صبا در گذشته است. فاخره دختر  برادرزاده‌ی  ابوالحسن خان صبا و همسر مهندس افضلی‌پور موسس دانشگاه كرمان بود. همان كسی كه پانزده سال پيش خبر فوت مرحوم افضلی‌پور را داده بود و ما را كه تازه‌جوانان دوست‌دارش بوديم برای استقبال از جنازه‌اش تا فرودگاه برد اين‌بار نيز خبر را داد. بگذريم از اين‌كه بنا به دلايلی -كه در حوصله‌ی اين‌جا نيست- به وصيت مهندس عمل نشد و نگذاشتند در دانشگاه كرمان دفن شود.

 

درباره‌ی اين زوج نيكوكار و روح بزرگشان بسيار گفته‌اند و بسيار نيز نه.  راستش برای من وجه هنری شخصيت ايشان در سايه‌ی كار بزرگی قرار گرفته كه اوايل دهه‌ی پنجاه در كرمان انجام دادند. ديروز هم وقتی صدای غمگين استادم را از پشت خط شنيدم كه فرمود: «نام بانو فاخره در ليست بهارستان هنرمندان نيست و اجازه‌ی دفنش را در جوار هنرمندان نمی‌دهند» پرسيدم: «چه اصراری هست كه ايشان در كنار هنرمندان دفن شود و چرا ابن‌بابويه و  جوار همسرش را انتخاب نمی‌كنيد؟» شنيدم كه: «پانزده‌ ميليون تومان پول خواسته‌اند كه من نداشتم و اگر داشتم حتما می‌دادم. دكتر ميرزايی (اولين رييس دانشگاه كرمان كه امورات ايشان را رتق و فتق می‌كرد) نيز زودتر از چهارشنبه نمی‌تواند از امريكا بيايد و در نتيجه بايد پيگيری شود كه ارشاد كرمان هنرمندی ايشان را تاييد كند!» با نااميدی قولكی دادم و تماس‌هايی هم گرفتم. خوشبختانه ساعتی طول نكشيد كه خبر دادند حوزه‌ی موسيقی وزارت ارشاد، مشكل تدفين را حل كرده است.

 

داشتم می‌گفتم كه بلندی نام بانو فاخره، فراتر از هنر وی، به شخصيت متعالی خودش برمی‌گردد كه سال‌ها هم‌گام مهندس افضلی‌پور، بنيانی بلند در جنوب‌شرق كشور نهاد كه تا ابدالآباد، فراموش شدنی نيست. آن‌ها كه دانشگاه‌های مختلف كشور را از نزديك ديده باشند و احيانا ساعتی را در ساختمان‌های عظيم دانشگاه كرمان و راهرو‌های پر پيچ و خمش گم شده باشند اهميت مساله را بهتر درك می‌كنند. ماحصل پنجاه سال تجارت مهندسی گرمساری،  كه نسبتی‌ با كرمان نداشت، بنيان‌گذاری دانشگاه در شهری است كه به تعبير مرحوم افضلی‌پور، هنگام مكان‌يابی طرح برای احداث دانشگاه در يكی از نقاط كشور، جوانان مستعد فراوان داشت و امكانات ناچيز. يادم نمی‌رود وقتی مهندس در گفت‌وگويی اعلام كرد من به اين دليل كرمان را برگزيدم كه «دزد» در اين شهر پيدا نمی‌شد، برخی شنوندگان خنديدند و من بال درآوردم.

 

بگذريم. حالا كه اين زوج بی‌فرزند، دوباره يكديگر را يافته‌اند تمام بايگانی‌ام را جست‌وجو كردم تا ترانه‌ای را كه هنگام مرگ مرحوم افضلی‌پور سروده بودم پيدا كنم اما نشد كه نشد. فقط از آن جلسه‌ی يادبود خاطره‌ای در ذهنم مانده كه بيش‌تر بهانه‌ای است برای تجليل از زندگان. وقتی از يكی‌ بود/ يكی نبود گذشتم و  در ادامه‌ی ترانه، درددلی با «پدر» بی‌فرزند كردم، پهنای صورت چند تن از اساتيد و مخصوصا خانم دكتر افشار را اشك فرا گرفته بود. آخر جلسه دكتر جلالی همسر نازنين اين استاد عزيز –كه هر كجا هستند خدايا به سلامت دارشان- فرمود: «خوب توانستی اشك خانم دكتر را در بياوری، كاری كه من تا حالا نتوانسته بودم!» و حال پس از سال‌ها مطمئنم كه هوای خانه‌ی  آن هر دو و تمام اساتيد و دانشجويانی كه از خوان بزرگ دانش و معرفت در دل كوير، لقمه گرفته‌اند، ابری است.

 

در اولين اقدام، رضا اسکندری عزيز، هشت روايت از بانو فاخره را در بام منتشر كرد. اميدوارم عظمت کارهای اين بزرگان در اين وانفسای آخرالزمان، چنان‌كه بايد و شايد، شناخته شود. احمد يوسف‌زاده‌ی نازنين همان روزها غزلی گفته بود كه به گمانم هنوز هم بهترين غزلش مانده است. مقطعش اين بود: «تا قيامت ای پدر يادت به‌خير!» روح اين مادر و پدر عزيزمان شاد.

 

 

خيام نيستم/ خياط منتظرم/ تا كي درون كوزه بيفتم

  • هم‌سفر راست مي‌گفت. سخت‌ترين كار، حذف نامش از ليست تلفن‌ است. دست و دلم لرزيد و نتوانستم. قرار بود آخر هفته بيايد دفتر نشريه اما ما رفتيم تشييع جنازه. همسر و پسر چهارساله‌اش را هم با خود برد.

سه چهار سال نديدمش. به دوستان مي‌گفتم دوستي دارم كه اگر پيشمان بود هيچ غصه‌اي نداشتم. يك ماه پيش، دوباره آمد و لبخندش را توي خاطرم كاشت و رفت. خوش‌انصاف انگار آمده بود براي سوزاندن. آمده بود تكه‌اي از قلبم را بردارد و ببرد. گفتم: چه خبر؟ گفت: دويست ميليون تومانم را خورده‌اند و هنوز نفس مي‌كشم! گفتم برايت پيشنهادي داشتم، اما با اين ارقامي كه تو مي‌گويي جرات گفتنش را ندارم. به تفصيل از كرده‌ها و ناكرده‌هايش در اين سال‌ها گفت؛ از رفيقان و نارفيقان. از مشهد آمده بود. با خلوص هميشگي گفت: رفته بودم تمركز بگيرم براي نوشتن پايان‌نامه. آخرين باري كه با هم مشهد رفته بوديم، ششصد دانشجو را هم با خودمان برده بوديم. آن‌جا آشپز شد وقتي ديد كه براي شام آن جمعيت مستاصليم. چند كارتن تخم‌مرغ و چند جعبه گوجه‌فرنگي را قاطي كرد و به خورد بچه‌ها داد. فحش‌هايش را با هم خورديم و خنديديم. وقتي كه برگشتيم يك علي تازه كشف كرده بوديم و دنيايي انرژي. اين خاطره را با سيدباقر هم سر مزارش مرور كرديم وقتي كه جنازه‌هاي خوني مانده در برف را پيش خاك امانت گذاشتند... روحشان شاد.

 

• بارها نيت كرده‌ بودم زخم اين كتيبه را بردارم. تلخ‌مره‌گي‌ها را هم. اما چه مي‌شود كرد با اين زندگي سگي كه آدم دوستانش را بايد زير تابوت  دوستان ببيند!؟ به هم‌سفرمان مي‌گويم يعني كسي براي من هم اين‌طور زار مي‌زند؟ مي‌گويد: اختيار داريد! خودم هستم...

 

• اما خبر خوش اين‌روزها سلامتي استاد است. هفته‌ي پيش وقتي خبر رسيد كه از بيمارستان مهر مرخص شده‌اند سراسيمه شده بوديم از اين همه بي‌خبري در دنياي جهالتمان. امروز كه صله‌ي استاد به دستم رسيد و خط خوششان را ديدم كه گوشه‌اي از كتاب «خود‌مشت‌مالي» نوشته‌اند: خدمت هم‌دهي عزيز و دوست... (هندوانه‌هايش بماند) دلم آرام گرفت و آرزو كردم كه اگر قدر رفيقانمان را نمي‌دانيم، قدر سرمايه‌هاي ملي را بدانيم. (راستي! من و استاد را با هم كجا مي‌بريد؟) براي ما كه وقتي دو ورق كاغذ سياه مي‌كنيم بايد شانه‌هايمان را بمالند و نازمان را بكشند، افتخاري است نفس كشيدن در زمانه‌اي كه امثال استاد باستاني پاريزي را درك كرده است. آرزويي اگر دراين باره داشته باشم سلامت است براي ايشان و سعادت ديدارشان براي خودم. صفاي وجودشان.

 

پ.ن: پنج شنبه از ساعت 14 مراسم ختم مرحوم علي‌ آقاي برزنده و خانم وهبي و فرزندشان در مسجد امام حسين(ع) خيابان مهديه برگزار مي‌شود.

 

تلخ‌مره‌گی

 

دست‌های آلوده

 

زنده زنده در آتش سوختند.

 

بعد از زلزله در بم، تا مدت‌‌ها گنگ و مبهوت بودم. گيج و منگ. كابوس‌هايم پر بود از پياده‌روی روز دوم در بم. لبريز بود از هزاران جنازه‌ی زخمی كه خاك نرم كوير، آن‌ها را به شكل شبح‌هايی مجسم و ترس‌ناك درآورده بود. نعش‌‌های پتوپيچی كه رهگذران با خود می‌بردند كل تصوراتم از هستی را درهم ريخته بود. دردهای‌ حقيرم در گرد و غبار بم گم‌شدند... و بعد تنها استخوان‌های لهيده‌ی بودنم را با خود برگرداندم. احساسم چنان كرخت شده بود كه وقتی هنگام زلزله‌ی بعدی در زرند، با خوش‌حالی و ظفرمندانه اعلام می‌شد تا اين لحظه «فقط» هزار نفر كشته شده‌اند، زار نمی‌زدم.

 

از نگاه من دست خيلی كسان حتا به خون قربانيان حوادث غيرمترقبه (چه واژه‌ی عجيبی!) آلوده است. (سوانح زمينی و هوايی كه سهل است) در عجبم از اين خيلی‌ كسان كه چگونه با (از؟) دست‌های آلوده به خون، آب می‌خورند! داشتم برای خودم دست‌‌شماری می‌كردم كه رعشه‌ای در جانم افتاد. نكند دست‌های من‌ غازچران هم...

 

نام: حسن، نام برادر: قانا

كودكی زير طاق پريشانی‌ام خانه دارد
آبرويی اگر هست...
كودكان آبروی زمين‌اند

 

دستی به سرش كشيدم و گفتم: «چاكرتم...». لبخندی زد و دوباره رفت روی سكو نشست. در راه بازگشت از سالن، وقتی آن 4+1 دوست را رساندم، حلاوت آن تشويق كودكانه را بيش‌تر از فالوده‌ی كرمانی پس از بازی حس می‌كردم. نگاه مهربان آن كودك، كه از بين پانزده نفر، سراغ من آمد و گفت: «حيف بود كه شما...» به اين زودی‌ها از خاطرم نمی‌رود.  نمی‌دانم آن فرشته‌ی كوچولو آمده بود تا خستگی‌های جسم و جانم را بزدايد يا ...

 
می‌خواستم امشب را پس از آن خستگی و دوش داغ، بی‌كابوس بخوابم كه خبر را ديدم. نام كودكان سه‌قلوی مصری را «حسن»، «نصرالله» و «قانا» گذاشته‌اند. قانا...قانا... نفرين به ناجوانمردی!
 
كودكان آبروی زمين‌اند

 

روی گسل دراز می‌كشم

بعد از يك روز به‌شدت خسته‌كننده، امروز را می‌خواستم با خيال راحت استراحت كنم كه باز هم همان تكان‌های آشنا، بيدارم كردند. برای اين‌كه بدانم كانون زلزله كجاست، زحمت زيادی متحمل نشدم. با دو سه تلفن، فهميدم كه زرند مصيبت‌زده دوباره گرفتار شده است. شدت زلزله در مقياس ريشتر2/5  گزارش شده است كه در مقايسه با لرزه‌هايی كه در اين سال‌ها تجربه كرده‌ايم، چشم‌گير نيست و با يك حساب سرانگشتی و عنايت به لگاريتمی بودن اين تابع، می‌توان آسوده نفس كشيد كه ده‌ها برابر از زلزله‌های پيشين سبك‌تر بوده است اما...

 

اما كسی حال مارگزيده‌ها را نمی‌‌فهمد. خانه‌ای بزرگ داشته باشی و مدت‌ها نگاهت به خشت و آجرهايی خيره شده باشد كه با خون جگر روی‌ هم سوار كرده‌ای و نتوانی درونش قدم بگذاری؛ فقط از ترس ترك‌هايی كه زلزله‌ی پيش، ديوارهايش را هاشور زده است.

 

به گزارش فارس، هم اكنون گرد و غبار غليظی، شهر را پوشانده و مردم وحشت‌زده در خيابان‌ها سرگردانند. گزارش تلفات و خسارات را هم كه لابد رسانه‌ی ملی می‌دهد و می‌گذارد آرام بخوابيم. فوقش چندين نفر كشته شده‌اند. پس لطفا بي‌خود بزرگش نكنيد!

 

واقعا نمی‌دانم چقدر تلفات را متحمل شده‌ايم اما نگرانی من برای رفتگان نيست. آسيب‌هايی كه اين نوع حوادث در حوزه‌ی‌ روانی و اجتماعی بر جان و روح مردم باقی می‌گذارند، خطرناك‌تر و ويران‌گرترند. ترس و وحشتی كه انگار از يكديگر به ارث می‌بريم و ملجا و پناهی كه نمی‌شناسيم، ملغمه‌ی غريبی می‌سازد برای بچه‌هايی كه صدای جيغ و ضجه‌ی‌ قربانيان را هرگز از خاطر نمی‌برند.

 

اگر در ماه‌های پس از زلزله‌ی‌پيشين، از زرند عبور كرده باشيد، چادرهای‌فراوانی را ديده‌ايد كه در كنار خانه‌ها علم شده‌اند و وحشت، ناامنی،‌ خطر،‌ سرما و گرما را ميهمان كانون خانواده‌ها كرده‌اند. تمام دل‌نگرانی من اين است كه از اين پس، ديگر كسی جرات نخواهد كرد، زير هيچ سقفی‌ بخوابد. برای زرند نگرانم و برای همه‌ی كسانی كه شب‌ها را در كشور زلزله‌خيزمان روی گسل‌ دراز می‌كشند. گسل‌هايی از جنس ناكارآمدی، بی‌عرضه‌گی، شعار،‌ ادعا، نفت، عدالت، حقوق بشر، آزادی و هزار كوفت و زهر مار ديگر...

 

 

 

عصبانيتم را ببخشيد. خاطره‌ها دوباره گل كرده‌اند... از راوی مرگ بودن متنفرم...

 

پ.ن: چند عكس از زلزله‌ی قبلی زرند را هم در ادامه‌ی مطلب می‌آورم. عكس‌ها، از دوست عزيزم اميد سلاجقه است. تصاوير جسد و ... را هم حذف كرده‌ام.

 

 

با هر چه عشق، نام تو را می‌توان نوشت

 

چشم‌های خائن و خادم

سال گذشته، سال مرگ آدم‌هايی بی‌بديل بود. دوستمان آقای محبی، اعتقاد داشت كه مرده‌پرستان خوبی هم نيستيم، اما ما راويان خوبی بوديم. راويان مرگی كه هر ازچندگاهی

يك ويژه‌نامه! چاپانديم و از رو نرفتيم.

 

حالا نوبت استاد صنعتی است. اين يكی غافلگيرمان نكرد! دليلش ساده است. هر هفته، خبر عيادت يكی از مسوولان را از ايشان خوانديم و اين يعنی كه اتفاقی در راه است. شامه‌ی آقايان خوب كار می‌كند!

 

خدا رحمتش كند كه هنر مجسم بود و مجسمه‌ی رنج.  وقتی مادرش مجبور می‌شود به‌خاطر آزارهای صاحب‌كارش او را به يتيم‌خانه‌ی صنعتی بزرگ بسپارد، داستان رنج‌های او مدت‌ها بود كه آغاز شده بود. زندگی‌نامه‌ نمی‌نويسم كه سترگی هنر و عظمت زخم‌هايش در حجم

اين قلم نمی‌گنجد. آثارش شناسنامه‌ی عشق اوست. آب‌رنگ‌ها، مجسمه‌ها، تابلوهای موزاييك و...

 

از ميان همه‌ی حكايت‌هايی كه از اين عزيز شنيده‌ام؛ يكی بيش از ديگران، جلبم كرد چنان‌كه يكی از ميان آثار بی‌شمار و ارزشمندش. استاد گفته‌ است بيش‌ترين زمانی‌ را كه صرف ساختن يك مجسمه می‌كنم مربوط به چشم‌های سوژه است. او معتقد بود چشم‌ها، خدمت و خيانت را خوب می‌نمايانند و تلاش می‌كرد اين حقيقت غريب را در آثارش جلوه دهد. مجسمه‌ی جمعی از زندانيان مجرم را ببينيد و مقايسه‌اش كنيد با مجسمه‌ی اميركبير تا بهتر بفهميم صنعتی كه بود و چه كرد؟ راستی چند هنرمند داريم كه بتوانند سر درون را در چشم‌خانه‌‌ی مجسمه‌های بی‌جان  جا دهند؟

ادامه نوشته

گيلاس‌ها شكوفه كرده‌اند؟

دايی هم چند سال پيش، همين روزها رفت. باورمان شده كه خون ما به‌زحمت، 65سال

طاقت گردش دارد. انگشت‌شمارند كسانی كه 65بهار ديده باشند.

 

الان هم از مراسم ختم تنها عمو می‌آيم. فروغ نگاه و خيرگی مهرش، شايد بدان سبب بود

كه يادآور «مسعود»ش بودم كه در كربلای پنج رفت. هم‌بازی دوران كودكی و هم‌كلاسی دوران دبستان و راهنمايی، تا دوم دبيرستان. نوجوان پانزده‌ساله‌ای كه هنوز هم سنگينی نگاه معصومش را حس می‌كنم. هنوز هم فكر می‌كنم دينی به گردنم دارد كه ادا نكرده‌ام و نمی‌دانم چيست. هنوز وقتی گرد مزارش – بالای تپه‌ا‌ی كه گورستان پاريز است – می‌گردم، دلم می‌خواهد صدايم كند و بگويد: مرتضی!برويم موتورسواری. گيلاس‌ها شكوفه كرده‌اند...

ادامه نوشته