فاصله

فاصله، نفرينِ هستي نيست
فاصله؛ عشق است اين‌جايي كه من هستم
گاه‌گاهي
       قلّه را از دور بايد ديد!

آوارگي

پشتِ هر شِكوه، يك زخم
پشتِ هر لحظه، يك راز

در مسيرِ تو جا مي‌گذاريم، اي عشق!
پشت در پشت، آوارگي را.

 

آگيرا

نه شوقي كه از سر بگيرم...
نه ذوقي كه در بر بگيرم...

به مرگي
        بگيران دلم را.

 

بمان

با من بمان
در من بزرگ شو!
اي برّۀ هميشه‌‌گرفتار، گرگ شو!

اي نااميدي مطلق
اي آخرين اميد رهايي!

يك‌نفر رفت

يك‌نفر نيست اين‌جا
اين‌همه زخم؟!
اين‌همه جايِ خالي؟!

 

دوگانه‌گی

بفضم؛ میانِ شادیِ یک عشقِ دوردست
ترسم؛ شبیه خنده راننده‌هایِ مست
باید به یک تصادف خونین امید بست.

این‌گونه می‌کشی

گاهی نگاه می‌کنی از پشت شیشه‌ها
چشمت خلاف عقربه‌ها حرف می‌زند
صد سال با تو... باز جوان‌مرگ می‌شوم.

قاصدک‌ها فراموش‌کارند

با همین زخم‌های همیشه
در همان آسمانی که با بادها رفت
کم پریدیم
         اما
شأن پرواز را حفظ کردیم.

آن روی ابر

خاطرات عزیز باران را
ابرهای عقیم می‌شویند
نفس اژدهاست شرجی شهر.

تقدیر صنوبرها

صندلی را مرگ
نیمکت را عشق می‌فهمد.

+ عیدانه

کوچ

دلخواه یا دلگیر
مختار یا مجبور
هجرت همیشه دردناک است.

‌زیبا

از این‌همه اما و ای‌کاش
مغرورتر باش!
دیوانگی آداب دارد.

عشق و حقیقت

اکثریت یا اقلیت
هر کجا باشی خدا آن‌جاست
عشق را با مذهب اعداد کاری نیست.

ما آتش و نفت و بوریا خواسته‌ایم

دار یا دریا؟
نفت یا باروت؟
سرخ یا قرمز؟
بهترین تصمیم‌ها را عشق می‌گیرد.


تیتر از جناب عین‌القضات است:
ما مرگ شهادت از خدا خواسته‌ایم
وان هم به سه چیز کم‌بها خواسته‌ایم
گر دوست چنین کند که ما خواسته‌ایم
ما آتش و نفت و بوریا خواسته‌ایم

دوستان

حس عجیب شیرجه در اعماق
شوق غریب غرق شدن در مِه
دیدار دوستان قدیمی.

دیگ جوشان تابستان

مرداد هم حریف دل من نمی‌شود
خیسم، معطرم، خنکم، آسمانی‌ام
یخ در بهشت می‌چکد از واژه‌های تو.

تسلسل

مسیر ماه را از قله می‌پرسد
مسیر قله را از ماه
شب از سرگیجه‌های یک پلنگِ خسته سرشار است.

حضور

تب سهره‌ها
غم قاصدک‌ها
دل باغبان
نگاه تو پر می‌دهد باغ را.

شادی شاعرانه

زمان می‌خرامد
دلم تیک‌تاک قدم‌هات را می‌شمارد.


پ.ن: حافظ شب هجران شد، بوی خوش وصل آمد
شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی

مرا تو

اگر روبه‌راهم اگر جان‌به‌لب
اگر صبح‌گاهم اگر نیمه‌شب
مرا خواب‌های تو تعبیر کردند.


دل رمیدة ما را به چشم خود مسپار
سیاه‌مست چه داند نگاهبانی چیست!
(صایب)

بی‌انتها

غمش جام جا مانده بر رَف
قدیمی، قلم‌کار، خوش‌نقش
دلش ظرف یک‌بار مصرف
مزخرف
مزخرف
مزخرف
...

ز اضطراب دل، اهل زمانه بی‌خبرند
بود تپیدن بسمل به پیش طفلان رقص
(بیدل)

ز تنگی دلم امکان پرگشودن نیست

در اوج وصل، باز پریشانی
دل‌تنگ می‌شوی و نمی‌دانی:
این وصله‌ها به عشق نمی‌چسبد.


ستم‌کش دل مأیوسم و علاجی نیست
کسی مقابل آیینة شکسته مباد!
(بیدل)

پس از طوفان

ابرها دارند می‌آیند
کوچه‌ها یک‌بند می‌خندند
زخم‌هایم نم‌نمک تعبیر خواهد شد.

1984

ما به رؤیاهات...
ما به اندوه تو مشکوکیم
خواب بودن نه!
خواب دیدن اتهام توست.

این کهنه باغ دیرپا

گل، بازی پیچیده‌ای در آستین دارد
خم می‌شود گاهی
کم می‌شود...
           اما نمی‌میرد
طوفان، شعور باغ را نادیده می‌گیرد.

شازده‌ها

سیرِ بارانم
گرمِ امواج گل و لبخند
با تمام سخت‌گیری‌، گیر افتادم
لعنتی‌ها! اهلی‌ام کردند.

بس‌که بی‌خاطره‌ها بسیارند

ترس دارد تنهایی
اما
آن‌که می‌ترسد، تنها نیست.

خواب باغ

خوابم پُر از آژیر قرمز شد
تا صبح رگبار مسلسل
                سوت خمپاره
ای کاش درک تازه‌ای از واقعیت داشت
ای کاش شب‌ها دارکوب پیر می‌خوابید.

لب‌خوانی

استخر در استخر فریادم
لب‌خوانی‌ام کن!

تبریک

نامه‌رسان‌ها گیج
صندوق‌های پست، سردرگم
تبریک‌ها از مجلس ختم
ما از زمستان سر در آوردیم.

پ.ن: در طلب ما بی‌زبانان امت پروانه‌ایم
سوختن از عرض مطلب پیش ما آسان‌تر است
(صایب تبریزی)