كتيبهی زخم
117/ عصرانههای کوه
یعنی حریمِ گریههایم را
گاهی رعایت کن
دیوانگی واگیر دارد.
برچسبها:
شعر کوتاه
,
نیمایی
,
او
,
عصرانههای کوه
+
نوشته شده در چهارشنبه ۱۰ شهریور ۱۳۸۹ ساعت توسط مرتضا دلاوری پاریزی
خانه
پست الکترونیک
آرشیو وبلاگ
عناوین نوشته ها
پیوندهای روزانه
+ باید سکوت کرد، وقتی جواب نیست
+ سفر به قلعه رنج
+ امساك و سلوك
+ شهود در باغ اناری
+ روزگار خوش دانشجویی
+ با کوپههای خاطره از من عبور کرد
+ این حس سمج
+ مردی برای من که بمیرم برای تو
آرشیو پیوندهای روزانه
نوشتههای پیشین
دی ۱۴۰۳
تیر ۱۳۹۹
خرداد ۱۳۹۸
فروردین ۱۳۹۷
بهمن ۱۳۹۶
مرداد ۱۳۹۴
تیر ۱۳۹۴
شهریور ۱۳۹۲
مرداد ۱۳۹۲
تیر ۱۳۹۲
خرداد ۱۳۹۲
اردیبهشت ۱۳۹۲
فروردین ۱۳۹۲
اسفند ۱۳۹۱
مرداد ۱۳۹۱
تیر ۱۳۹۱
خرداد ۱۳۹۱
بهمن ۱۳۹۰
دی ۱۳۹۰
آذر ۱۳۹۰
خرداد ۱۳۹۰
اردیبهشت ۱۳۹۰
اسفند ۱۳۸۹
مهر ۱۳۸۹
شهریور ۱۳۸۹
مرداد ۱۳۸۹
خرداد ۱۳۸۹
اردیبهشت ۱۳۸۹
فروردین ۱۳۸۹
اسفند ۱۳۸۸
آبان ۱۳۸۸
شهریور ۱۳۸۸
مرداد ۱۳۸۸
فروردین ۱۳۸۸
اسفند ۱۳۸۷
بهمن ۱۳۸۷
آرشيو
آرشیو موضوعی
ترانه
ترانک
رباعی
نیمایی
سایر
غزل
زخم
زندگی
دیگران
فوتبال
درنگ
رسانه
پیوندها
نهجالبلاغه
واژهیاب
BLOGFA.COM